Συγκέντρωση- μικροφωνική αλληλεγγύης στις/ους μετανάστριες/ες της Μόριας | Τετάρτη 5/2, 18:00, Καμάρα

ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΩΝ/ΩΝ ΤΗΣ ΜΟΡΙΑΣ

Την Τρίτη 04/02 μετανάστριες και μετανάστες οι οποίες/οι βρίσκονται εγκλωβισμένοι στη Λέσβο, διαβιώντας υποχρεωτικά στο κολαστήριο της Μόριας, προχώρησαν σε πορεία διαμαρτυρίας τόσο για τις απάνθρωπες συνθήκες που όλες/οι γνωρίζουμε ότι επικρατούν σε αυτό (οι εικόνες με βρέφη να ζουν σε σκηνές χωρίς υποτυπώδεις υποδομές σε ένα χώρο που προοριζόταν για τη «στέγαση» 3.000 ανθρώπων και στην πράξη στοιβάζει πάνω από 20.000, με τους ανθρώπους να τοποθετούνται σαν σαρδέλες ανά 20 σε κοντέινερ, με χιλιάδες να διαμένουν σε αντίσκηνα γύρω από το ΚΥΤ μέσα στις λάσπες και το κρύο χωρίς γιατρούς και νοσηλευτές, με ουρές ωρών για τη διανομή ακόμα και του φαγητού και το νερού, θα ήταν ικανές να συγκλονίσουν όποιον συνεχίζει να έχει έστω και ελάχιστη ανθρωπιά), όσο και για το νέο νόμο για το άσυλο, απαιτώντας να ανοίξουν τα σύνορα και να τους επιτραπεί επιτέλους να συνεχίσουν το ταξίδι τους.
Οι κινητοποιήσεις τον μεταναστριών/ων βρέθηκαν, φυσικά, άμεσα αντιμέτωπες με τα ΜΑΤ, τα οποία άσκησαν αναντίστοιχη βία και έκαναν εκτεταμένη χρήση χημικών με αποτέλεσμα διαδηλώτριες/ες, μεταξύ των οποίων και δεκάδες παιδιά να λιποθυμήσουν, να εκδηλώσουν αναπνευστικά προβλήματα και να ξυλοκοπηθούν από τα ΜΑΤ. Η κυβέρνηση χαρακτήρισε τις διαδηλώσεις «υποκινούμενες» και δήλωσε συνοπτικά τη θέση της με κάτι άναρθρες ακροδεξιές κορώνες: «αποτελεσματικότερη φύλαξη των συνόρων, επιτάχυνση των διαδικασιών ασύλου, αύξηση των επιστροφών, δημιουργία κλειστών προαναχωρησιακών κέντρων». Ταυτόχρονα έστειλε επιπλέον διμοιρίες στο νησί και απείλησε ευθέως τους διαδηλωτές λέγοντας ότι το να συμμετέχει κανείς στις διαδηλώσεις είναι «παραβατική συμπεριφορά» η οποία «δεν συνάδει με τη διαδικασία παροχής ασύλου» (κοινώς… αν θέλεις να πάρεις ποτέ άσυλο, βούλωσε το και υπέφερε αδιαμαρτύρητα).
Η διαδήλωση διαμαρτυρίας όμως, εκτός από τους μπάτσους, βρήκε απέναντί της και κάποιους «αγανακτισμένους κάτοικους» του χωριού της Μόριας οι οποίοι αποφάσισαν να μπλοκάρουν την πορεία των μεταναστών/τριών που διεκδικούσε για τους ίδιους και τα παιδιά τους κάποιες υποτυπώδεις συνθήκες διαβίωσης και τη δυνατότητα να φύγουν επιτέλους από τη χώρα. Οι «κάτοικοι» (τα αποσιωπητικά εδώ μπαίνουν γιατί είναι γνωστός ο καθοδηγητικός ρόλος που έχουν οργανωμένες νεοναζιστικές/φασιστικές γκρούπες στην υποκίνηση κινήσεων που αυτοπαρουσιάζονται σαν «αυθόρμητες» και «ακομμάτιστες» άλλα όλως τυχαίως βγαίνουν στους δρόμους με την πρώτη ευκαιρία πάντα πρόθυμοι να επιτεθούν σε άοπλους απελπισμένους ανθρώπους και σε παιδιά, βαφτίζοντας τον εαυτό τους ως «αγανακτισμένους κατοίκους») βγήκαν στους δρόμους με τα γνωστά πλέον εθνικιστικά πανό, με καδρόνια και περιπολίες, χτυπώντας παράλληλα τις καμπάνες του χωριού. «Αφορμή» σύμφωνα με τους ίδιους ήταν το γεγονός ότι η διαδήλωση τόλμησε να αποπειραθεί να περάσει από το χωριό (!). Μπροστά σε αυτή την αδιανόητη αυθάδεια, λοιπόν, οι φιλόξενοι συμπολίτες μας από τη Λέσβο (και προφανέστατα εδώ δεν τσουβαλιάζουμε όλους τους κατοίκους του νησιού ή του συγκεκριμένου χωριού, αλλά τη μερίδα εκείνη που πρόθυμα στάθηκε δίπλα στους οργανωμένους φασίστες και συμμετείχε στο πογκρόμ) βγήκαν παγανιά κυνηγώντας όποιον έβρισκαν μπροστά τους, με σκοπό να αναγκάσουν τις μετανάστριες/ες να επιστρέψουν στο ΚΥΤ.

ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΩΝ/ΩΝ, ΤΩΝ ΟΠΟΥ ΓΗΣ ΞΕΝΙΤΕΜΕΝΩΝ

Είναι ευρέως καταδεδειγμένο ότι η εξουσία –η κάθε εξουσία– μεταχειρίζεται μια πολυ-δοκιμασμένη και πολυ-πετυχημένη τεχνική για να θωρακίσει και να εξασφαλίσει την κυριαρχία της. Σε μια πιο «τεχνική» ορολογία αυτή θα τη λέγαμε «φετιχοποίηση» ή/και «μυστικοποίηση». Παρά το εξεζητημένο του όρου και παρά τις ποικίλες εκφράσεις και μορφές που παίρνει μέσα στην ανθρώπινη ιστορία, πρόκειται ουσιαστικά για κάτι πολύ απλό και σύνηθες: ανθρώπινα έργα, ανθρώπινες πράξεις, ανθρώπινες αποφάσεις, που εξυπηρετούν πολύ απτά και συγκεκριμένα ανθρώπινα συμφέροντα, παρουσιάζονται μέσες-άκρες σαν φυσικά (ή παλιότερα, υπερ-φυσικά) φαινόμενα. Στόχος αυτής της «σκηνοθεσίας» είναι να αποκρυφτεί έντεχνα ο ανθρώπινος παράγοντας από την εικόνα, ώστε να αποκρυφτούν και οι πραγματικές –πραγματικότατες!– ευθύνες και σκοπεύσεις. Ταυτόχρονα, όμως, με αυτόν τον τρόπο αποκρύπτεται και η ευθραυστότητα, το ευμετάβλητο δηλαδή, αυτών των μοντέλων οργάνωσης και κυριαρχίας.

Πώς μεταφράζεται αυτό στην καθημερινότητά μας; Πολύ απλά (αν και τα παραδείγματα είναι άπειρα, θα επικεντρωθούμε εδώ σ’ ένα συγκεκριμένο μέρος αυτών): Σύμφωνα με την εικόνα που έχουν κατασκευάσει επιμελώς τα (λεγόμενα) «ανεπτυγμένα» κράτη, με σκοπό όπως πάντα να υπερασπιστούν και να διασφαλίσουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου, μοιάζει «φυσικό» κάποιες χώρες να βρίσκονται διαρκώς εν μέσω πολεμικών συγκρούσεων και οι κάτοικοί τους να σκοτώνονται ή να ακρωτηριάζονται σε καθημερινή βάση εδώ και δεκαετίες, ενώ μοιάζει επίσης «φυσικό» κάποιες να μαστίζονται από κτηνώδη φτώχεια. Μοιάζει «φυσικό» κάποιοι άνθρωποι να παίζουν τις ζωές τους -τις δικές τους και των παιδιών τους- κορώνα/γράμματα για να ξεφύγουν από την κόλαση του πολέμου, των αυταρχικών καθεστώτων, της απάνθρωπης φτώχειας και εξαθλίωσης. Μοιάζει «φυσικό» πολλοί από αυτούς να μην τα καταφέρνουν και να πνίγονται στη θάλασσα ή να διαμελίζονται από νάρκες στα σύνορα –πολύ συχνά με την βοήθεια τον εκάστοτε μισθωμένων “σερίφηδων”-. Μοιάζει «φυσικό» κάποιοι άνθρωποι (αν φυσικά καταφέρουν και γλιτώσουν απ’ όλα τα προηγούμενα) να στοιβάζονται κατά χιλιάδες σε άθλιες συνθήκες, γιατί απλά δεν είναι πολίτες της χώρας στην οποία βρέθηκαν. Και άμα κάποιος έχει δεχτεί ως «φυσικά» όλα του παραπάνω, του φαίνεται εξίσου «φυσικό» κάποιοι από αυτούς να πεθαίνουν ή να παθαίνουν ανεπανόρθωτες βλάβες στην υγεία τους, λόγω των συνθηκών αυτών. Γιατί είναι «φυσικό» να μη χωράνε άλλοι πρόσφυγες και μετανάστες, είναι «φυσικό» να μην φτάνουν οι παροχές για όλους, είναι «φυσικό» να μην έχουν τα ίδια δικαιώματα με τους ντόπιους, είναι «φυσικό» να υπάρχουν σύνορα και έθνη και άρα ένοπλη φύλαξη αυτών κλπ. κλπ…

Όμως τίποτα από τα παραπάνω δεν είναι στ’ αλήθεια «φυσικό». Και αυτό γιατί, όπως όλοι ξέρουμε, πουθενά δε βρέχει πόλεμο και φτώχεια. Πουθενά δε φυσάει κατατρεγμό και θάνατο. Πουθενά δε φυτρώνουν από το χώμα σύνορα, φράχτες, νάρκες, κανόνια. Κανένας λαός δεν έχει στο «αίμα» του τον πόλεμο. Ούτε θα έπρεπε να θεωρείται «φυσικό», τουλάχιστον για όποιον δε θέλει να κερδίσει επάξια τον χαρακτηρισμό “βάρβαρος”, οι ζωές των ανθρώπων που δε γεννήθηκαν από την ίδια πλευρά των (τεχνητών) συνόρων με τον ίδιο, να αξίζουν λιγότερο από την δική του. Δεν είναι καθόλου «φυσικό» η συντριπτική πλειοψηφία να μη μπορεί να επιβιώσει παρά μόνο πουλώντας –πολλές φορές με εξευτελιστικούς όρους– την εργατική της δύναμη, την ίδια στιγμή που μια μειοψηφία παρακρατά και συσσωρεύει τον πλούτο που οι πρώτοι παράγουν με τον μόχθο τους. Και δεν είναι καθόλου «φυσικό» η βάση της κοινωνικής πυραμίδας να πρέπει να αυτο-διαχειριστεί την φτώχεια της κανιβαλίζοντας την ίδια της τη σάρκα (συνηγορώντας, άλλοτε πιο παθητικά και άλλοτε πιο ενεργητικά, στο ποιος περισσεύει και άρα «θα φαγωθεί») και όχι ας πούμε να απαιτήσει –ή και να αποσπάσει με την βία– τον πλούτο που στην πραγματικότητα της ανήκει.

Όλα τα παραπάνω είναι αποτελέσματα συγκεκριμένης, μεθοδικά σχεδιασμένης και εφαρμοσμένης, πολιτικής. Υπάρχουν συγκεκριμένα επιτελεία πίσω από αυτήν, συγκεκριμένα κράτη και πολιτικοί αρχηγοί που ηγούνται αυτής, υπάρχουν ονόματα και διευθύνσεις. Και φυσικά υπάρχει ένα παραγωγικό σύστημα, το οποίο δεν είναι άλλο από το κεφαλαιοκρατικό, που τροφοδοτείται και αναπαράγεται μέσα από αυτήν την πολιτική και ουσιαστικά είναι εκείνο που την υπαγορεύει. Είναι δεδομένη η διαχρονική υπαιτιότητα της Δύσης που με την ιμπεριαλιστική της πολιτική και τις πολεμικές επεμβάσεις σακατεύει εδώ και δεκαετίες την «από ‘κει πλευρά του πλανήτη». Και αν –λέμε, αν!– υπάρχει ακόμα κάποιος που δεν το χει αντιληφθεί αυτό και συνεχίζει να εθελοτυφλεί και να κωφεύει, μάλλον δε θα ξεπερνούσε την παθολογική του άρνησή ακόμα και αν το ομολογούσαν μπροστά του, ρητά και με χορωδία, όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί των εν λόγω κρατών.

Τα ίδια λοιπόν κράτη που είναι υπεύθυνα για τις συνθήκες που υποχρεώνουν αυτούς τους ανθρώπους να ξεριζωθούν, είναι αυτά που όταν οι κατατρεγμένοι φτάσουν στην πόρτα τους, τους υποδέχονται με τείχη, φράχτες, νάρκες και μισθωμένες ένοπλες περιπόλους. Είναι αυτά που ανοίγουν και κλείνουν τη στρόφιγγα της εισροής των μεταναστών ανάλογα με την ανάγκη σε εργατικό δυναμικό. Διευκολύνοντας και δυσχεραίνοντας την είσοδο προσφύγων και μεταναστών στις Ευρωπαϊκές χώρες, πνίγοντας περισσότερους ή λιγότερους στη Μεσόγειο, αυξομειώνουν τον αριθμό αυτών που καταφέρνουν να φτάσουν στον πολυπόθητο προορισμό τους, δηλαδή τις χώρες της «ανεπτυγμένης» Δύσης. Κρατώντας τους σε καθεστώς παρανομίας, καταφέρνουν να έχουν πάντα έναν εναλλασσόμενο στρατό φτηνών, αναλώσιμων εργατών, χωρίς δικαιώματα και «αόρατων» απέναντι σε οποιαδήποτε αυθαιρεσία και επίθεση. Χτίζοντας στρατόπεδα συγκέντρωσης, τους πειθαρχούν και ταυτόχρονα στέλνουν μήνυμα σε όλη την τάξη μας. Όσο υπάρχει καπιταλισμός, όσο υπάρχουν πολεμικές και οικονομικές επεμβάσεις οι άνθρωποι θα αναγκάζονται να μεταναστεύουν και τα κράτη των «προηγμένων» χωρών θα προσαρμόζουν τις (αντι)μεταναστευτικές πολιτικές τους στις ανάγκες σε εργατικά χέρια, θα υποκινούν στους από τα κάτω τη φιλανθρωπία όταν τους χρειάζονται, θα φυτεύουν και θα θεριεύουν τον ρατσισμό όταν τους είναι περιττοί.

Πριν μερικούς μήνες είδαμε τις κατηγοριοποιήσεις του «πρόσφυγα» και του «μετανάστη» να γίνονται για μια ακόμα φορά πλαστελίνη στα χέρια των κρατούντων για να ταιριάξουν, όπως πάντα με την βία, την πραγματικότητα στην πολιτική που θέλουν να εφαρμόσουν. Το τραγικό είναι ότι αφορμή γι’ αυτή τη «μετονομασία» και άρα την εξαγγελία «αλλαγής παραδείγματος» για τη διαχείριση του «προσφυγικού» υπήρξε ένα ακόμα τραγικό περιστατικό στο κολαστήριο της Μόριας, κατά το οποίο μια γυναίκα σκοτώθηκε και το παιδί της τραυματίστηκε σε πυρκαγιά που προκλήθηκε από καλώδια λόγω κακοκατασκευής και της εξέγερσης που ακολούθησε από τον πληθυσμό στο άκουσμα της είδησης. Από τις «φιλανθρωπικές» μπίζνες του ΣΥΡΙΖΑ πάμε στο πιο μαφιόζικο «να τους κάνουμε τον βίο αβίωτο» της ΝΔ. Ενδεικτικά δείγματα γραφής της νέας κυβέρνησης προς αυτή την κατεύθυνση ήταν η συγχώνευση του Υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής με αυτό του Προστασίας του Πολίτη (κάτι που πριν λίγες μέρες η κυβέρνηση αναίρεσε παραδεχόμενη την προχειρότητά της), η παρεμπόδιση έκδοσης ΑΜΚΑ στους νεο-εισερχόμενους αιτούντες άσυλο, που στερεί τόσο την πρόσβαση στις στοιχειώδης παροχές υγείας, όσο και στην εκπαίδευση -μιας και τα παιδιά που δεν εμβολιάζονται δε γίνονται δεκτά στα σχολεία- και την εργασία -μιας και η κατοχή ΑΜΚΑ είναι απαραίτητη για την νόμιμη πρόσληψη- οι εκκενώσεις-υπερπαραγωγές των ΕΚΑΜ καταλήψεων στέγης μεταναστών/προσφύγων κλπ. Αποκορύφωμα αποτελεί το νομοσχέδιο για το άσυλο, που πέρασε –μετά από μια απροσχημάτιστα ανύπαρκτη «δημόσια διαβούλευση» – και το οποίο ούτε λίγο, ούτε πολύ ουσιαστικά καταργεί και τυπικά πλέον τα υποτιθέμενα «ανθρώπινα δικαιώματα» που υποτίθεται ότι μέχρι τώρα ορίζονταν από τις διεθνής συνθήκες και την εθνική νομοθεσία (στην πράξη φυσικά, όλα αυτά ήταν πάντα για αυτούς που έχουν στα χέρια τους και ττο καρπούζι και το μαχαίρι, ζητήματα… «ερμηνείας»). Με λίγα λόγια, το νομοσχέδιο αυτό στοχεύει στο να μειώσει περεταίρω την ήδη υποβαθμισμένη πρόσβαση των μεταναστών/προσφύγων σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, να «επιταχύνει» και να αυστηροποιήσει τις διαδικασίες υποδοχής και αίτησης ασύλου με αποτέλεσμα να μην λαμβάνονται υπόψη τα όποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της κάθε περίπτωσης (ιατρικά, ψυχολογικά ή άλλα), αλλά να τσουβαλιάζονται σε φαστ τρακ διαδικασίες, αυξάνοντας κατά πολύ τα διαστήματα της επιτρεπόμενης κράτησης, ενώ εισάγεται και η αρχή της «μη συνεργασίας», μια εξόφθαλμα νεφελώδης και αυθαίρετη κατηγορία που θα νομιμοποιεί (χωρίς εισαγωγικά πλέον) κάθε αυθαιρεσία από την πλευρά του ελληνικού κράτους. Προσφάτως, δε, άνοιξε και η συζήτηση για «πλωτά φράγματα» που υποτίθεται ότι θα μπλοκάρουν τις από θαλάσσης μεταναστευτικές ροές (για την αστειότητα αυτού του σχεδίου δε χρειάζεται, νομίζουμε, να σχολιάσουμε τίποτα).

Το σίγουρο πάντως είναι ότι όπως και πριν, έτσι και τώρα, η Ελλάδα –μέλος τόσο του ΝΑΤΟ όσο και της ΕΕ, και άρα συμμέτοχη και συνυπεύθυνη, για να μην ξεχνιόμαστε, αυτής της πολιτικής– θα συνεχίζει να εξαργυρώνει την γεωγραφική της θέση (ως ένα από τα βασικά σημεία εισόδου των προσφύγων/μεταναστών προς την Δύση), αποσπώντας τεράστια ποσά μέσω των ευρωπαϊκών χρηματοδοτήσεων για να εξακολουθήσει να αποτελεί τον χωροφύλακα της Ευρώπης. Για να συνεχίσει να αποτελεί μια αποθήκη ψυχών και ένα φίλτρο που θα κρατάει τους «χρήσιμους» για τα αφεντικά και θα «πετάει» (βλέπε: απελαύνει) τους υπόλοιπους. Και θα εξακολουθήσει φυσικά πρόθυμα να το κάνει με την γνωστή εθνική υπερηφάνεια που τη διακρίνει όταν καταβροχθίζει ευρωπαϊκό χρήμα.

Για εμάς, όμως, τους εργάτες και τις εργάτριες ανεξαρτήτως εθνικότητας, οι πρόσφυγες και οι μετανάστες, τα θύματα του πολέμου και της φτώχειας δεν είναι αντικείμενο διαχείρισης κρατικών μηχανισμών και οικονομικών ελίτ. Δεν ανεχόμαστε η ανθρώπινη ζωή να εξαρτάται από αποφάσεις των διακρατικών οργανισμών όπως η ΕΕ και η Frontex, των εθνικών κρατών και των αναγκών της οικονομίας. Από τους δήμιους της εξουσίας, από τους υμνητές του θανάτου, δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτα. Αυτό που προτάσσουμε είναι ο μαζικός αγώνας για την ανατροπή τους και την ανατροπή όλου του πολιτικοοικονομικού συστήματος που γεννά ιεραρχίες, που εντείνει την εκμετάλλευση και που σε καιρούς κρίσης επιστρατεύει την κατάσταση εξαίρεσης και τον φασισμό ως πολιτική πρακτική.

Απέναντι σε κάθε εξουσία, εμείς, απαντάμε τώρα και πάντα με ταξική αλληλεγγύη. Οι ταλαιπωρημένοι, οι κυνηγημένοι εξαιτίας των πολέμων και των διώξεων κάθε εξουσίας και κάθε κράτους, οι πρόσφυγες και οι μετανάστες, βρίσκονται στην καρδιά της αλληλεγγύης μας. Είναι ταξικά αδέρφια μας, το πιο υποτιμημένο, κακοπληρωμένο και επισφαλές μέρος της τάξης μας, βορά στα δόντια κάθε μικρού και μεγάλου αφεντικού. Είναι καθήκον μας να διαφυλάξουμε την αξιοπρέπειά και την ελεύθερη μετακίνηση όλων των εργατών, σβήνοντας τις συνοριακές γραμμές που οι εξουσίες χάραξαν για τους υπηκόους τους, αλλά όχι για τα εμπορεύματα των αφεντικών και απαιτώντας άμεση νομιμοποίηση όλων των μεταναστών και μεταναστριών.

Στο πλευρό πάντα των αδύναμων, των καταπιεσμένων, των ξεριζωμένων αυτού του κόσμου, ανεξαρτήτως χρώματος και θρησκείας, ντόπιοι και «ξένοι», μετανάστες του χτες, μετανάστες του σήμερα και του αύριο ενώνουμε τα χέρια, υψώνουμε τις γροθιές μας.

ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΔΙΑΒΙΩΣΗΣ ΓΙΑ ΟΛΕΣ/ΟΥΣΣ

ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΟΛΕΣ

ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ / ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΩΝ

ΝΑ ΓΚΡΕΜΙΣΟΥΜΕ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ, ΤΟΥΣ ΦΡΑΧΤΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ

ΝΑ ΓΚΡΕΜΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΦΡΟΥΡΙΟ

ΑΠΕΛΑΣΗ ΣΕ ΦΑΣΙΣΤΕΣ, ΡΑΤΣΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ- ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ
18:00 ΚΑΜΑΡΑ

Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης
(μέλος της Αναρχικής Ομοσπονδίας)

lib_thess@hotmail.com
libertasalonica.wordpress.com